تاریخچه

 شهر چرمهين زادگاه حكيم فرزانه ، عالم وارسته آيت الله حاج آقا رحيم ارباب و جلوه گاه آبشار زيباي شاهلولاك در اواخر سال 1370 با مصوبه وزارت كشور به شهر تبديل و شهرداري از سال 71 شروع به كار نمود.

شهر چرمهين در 60 كيلومتري جنوب غربي اصفهان درشهرستان لنجان واقع شده و آخرين شهرمرزي استان اصفهان با استان چهارمحال وبختياري مي باشد و از نظر جغرافيايي بين دو جاده اصفهان شهركرد و اصفهان خوزستان قرار گرفته است قدمت تاريخي اين شهر به نوشته برخي از مورخين به گذشته هاي دور رسيده و زماني محل استراحت و گذرگاه سياحان، مسافران و كاروانيان فلات مركزي ايران به خوزستان بوده است وجه تسميه اين شهر با توجه به شرايط محيطي و جغرافيايي عبارت از چهره مينو،چرمهينو، چرمين و نهايتا چرمهين كه همگي فارسي ميباشد ، بوده است كه حاكي از جايي است كه داراي چهره بهشتي و محلي مصفا و زيبا با چمن زارهاي طبيعي و درختان جنگلي بوده است . جمعيت شهر چرمهين بر اساس آخرين سرشماري 13732 نفر بوده و حوزه خدماتي شهر 6 كيلومتر و حوزه استحفاظي 15 كيلومتر مربع مي باشد

وجه تسمیه

وجه تسمیه چرمهین نشانه مستدلی از قدمت این شهر تا دوران ساسانیان و حتی پیش از آن می باشد، چرمهین تغییر شکل یافته کلمه ترکیبی چهرمینو به معنای سیمای بهشت یا بهشت گونه می باشد که به وضوح ریشه در زبان پهلوی باستان (زبان رایج در اواخر اشکانیان به بعد) دارد. زیبایی محصور کننده محوطه ابشار که مطمئناً در دوران اولیه حیات اجتماعی در این منطقه از سرسبزی و خرمی بسیار بیشتری برخوردار بوده است موجبات استقرار ساکنان اولیه این منطقه و احداث روستای کوچکی در حاشیه این پدیده طبیعی را فراهم آورده است و نامگذاری روستای مذکور نیز تحت تأثیر طبیعت بهشت گونه آبشار مذکور صورت پذیرفته است.

آثار باستانی موجود بیانگر آنست که چرمهین قبلاً و در ادوار اولیه پدیداری خود در دامنه شاه لولاک و در حاشیه آبشار شاهلرا قرار داشته است لیکن به سبب خطرات مداوم ناشی از جاری شدن سیلابها در دوران پربارانی به ناچار به دشت هموار شرق شاه لولاک انتقال داده شده است.

عموم سکنه شهر چرمهین ایرانی الاصل و از نژاد سفید و بومی مرکز فلات ایران می باشند که به زبان فارسی دری تکلم می کنند. این مردم اگرچه زبان محلی ندارند لیکن لهجه آنان بسیار به لهجه ساکنان چهارمحال بختیاری مشابهت دارد. این مردم در قدیم بواسطه کمبود منابع کشاورزی عمدتاً به پرورش دام اشتغال داشتند و از همین رو معمولاً بخشی از سال را در مناطق و مراتع سرسبز اطراف می گذراندند ولی در حال حاضر و خصوصاً پس از رواج صنعت در منطقه و تحول در شرایط زندگی فعالیت در پرورش دام را ترک کرده و در بخشهای صنعتی اشتغال یافتند.

این شهر که بنا به نوشته برخی از مورخین قدمت تاریخی آن به گذشته های خیلی دور بر می گردد زمانی محل استراحتگاه و گذرگاه سیاحان، مسافران و کاروانیان فلات مرکزی ایران به غرب و خوزستان بوده است در گذشته با توجه به شرایط محیطی و جغرافیائی به نام های چهره مینوی – چهره مینو- چرمهینو، چرمین و نهایتا" چرمهین که همگی اسامی فارسی می باشد و حاکی از محلی مصفا و زیبا با چمن زارهای طبیعی و درختان جنگلی بوده است و به جائی اطلاق می شده که دارای سیما و چهره بهشتی بوده است و در کتاب یستها از اوستا ابیات ذیل در ستایش از میثره ( مهر) آمده که ترجمه قسمتی از آن چنین است ماه میثره ( مهر) را می پرستیم- دارنده و چراگاههای وسیع، او که نخستین موجود پرسیدنی از جهان مینوی است و هم اکنون نیز از باقی مانده آن چهره بهشتی آبشار ها و محیط طبیعی و مصفا کوه شاهلولاک است که در جنوب غربی چرم هین قرار دارد و از دنباله کوههای زاگرس می باشد و با 2800 متر از سطح دریا آبشارهای دل انگیزی را از دل خود جاری ساخته است که با چهره دل انگیز خود دل هر بیننده ای را به سوی خویش جلب می نماید.